tag:blogger.com,1999:blog-67753598431808476082024-03-19T10:47:37.165+02:00Midnight Strollies Unknownnoreply@blogger.comBlogger205125tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-2058547052898614362023-07-17T02:36:00.001+03:002023-07-17T02:36:07.399+03:00Βήμα τρίτο: σεβασμός<p>Σεβασμός μηδέν.</p><p>Κοιτάμε μόνο εμάς και κανέναν άλλον.</p><p><br /></p><p>Αλλά θα έρθει ένα βράδυ που θα καταλάβουμε τα λάθη μας. </p><p>Και σίγουρα θα είναι αργά. </p><p><br /></p><p>Δεν θα είμαι εκεί να σε δω να πέφτεις.</p><p>Ήσουν αυτή που με έριξε. </p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-12733972467256480462023-07-08T03:07:00.001+03:002023-07-08T03:07:53.412+03:00Βήμα δεύτερο: ό,τι βλέπω. <p>Θα κρατάω ότι βλέπω, όχι ότι μου δικαιολογείς μετά. </p><p><br></p><p>Θα κρατάω ότι κάνεις και όχι όσα λες. </p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-29575340524021765762023-07-06T03:07:00.002+03:002023-07-06T03:07:30.337+03:00Βήμα πρώτο<p>Θα δω όλες τις ταινίες που βαριόσουν να δεις μαζί μου αλλά όχι με τα γύρω ξενέρωτα πλάσματα.</p><p>Ίσως δε σου άρεσε ο τρόπος που αναπνέω όταν βλέπω ταινίες. </p><p>Ίσως. </p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-26686923852209537812020-08-19T23:30:00.002+03:002020-08-19T23:30:16.472+03:00Issue no.203: Γαμήλιο Πάρτι <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU1i1VfLtrUkTHU3L62DX5vXM4QDNt8ndsuWI4VGWWcMSko_ZydTGBZcHaytZ_qCHGNFi1vXG9H4flWC2YMXa_cDt-eXfftmlMIfW2RG7r89DLwOoULxW7p99pFjkteX-1DrBjaSTKisg/s750/monsters-inc-boo-iphone4wallpaper_large.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="500" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU1i1VfLtrUkTHU3L62DX5vXM4QDNt8ndsuWI4VGWWcMSko_ZydTGBZcHaytZ_qCHGNFi1vXG9H4flWC2YMXa_cDt-eXfftmlMIfW2RG7r89DLwOoULxW7p99pFjkteX-1DrBjaSTKisg/w274-h410/monsters-inc-boo-iphone4wallpaper_large.jpg" width="274" /></a></div>Οι εφηβικοί έρωτες είναι οι χειρότεροι. Και είσαι συνήθως ο χείριστος εαυτός σου. Είσαι σίγουρα στα χειρότερα σου και δεν ξέρω σε πόσες ακόμα προτάσεις θα χωρούσε η λέξη αυτή και κάθε της version: χειρότερα. <div><br /></div><div>Είναι αυτοί οι έρωτες που πραγματικά σε βγάζουν εκτός εαυτού. Να φταίει η μη ανταπόκριση; Το "κόλλημα", η ανάγκη για προσοχή, η ανάγκη για αγάπη; </div><div><br /></div><div>Κάπως, έτσι, ήταν και ο δικός μου έρωτας. Και λέω μου, γιατί ήταν πάντα μονόπλευρος. Από το πρώτο λεπτό. Μέχρι και το τελευταίο, το 2014, που έκλεισε μία για πάντα το κεφάλαιο του βιβλίου μου. </div><div><br /></div><div>Το βιβλίο κάθε ανθρώπου αποτελείται από κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο και ένας άνθρωπος, μια ιστορία. </div><div>Για εμένα, εσύ ήσουν το μεγαλύτερο, αλλά όχι το σημαντικότερο. </div><div><br /></div><div>Σκέφτομαι, ενίοτε, πως θα ήταν οι ζωές μας αν ήμασταν κάτι άλλο. Σίγουρα δεν θα κρατούσε, το ξέρω. Σίγουρα θα με καλούσες στον γάμο σου, θα ήμασταν τόσο άνετες. </div><div><br /></div><div>Σε αυτό το γαμήλιο πάρτι,όμως, δεν ήμουν καλεσμένη. </div><div>Σε αυτό το γάμο δεν υπήρξα. </div><div>Σε αυτό το μυαλό δεν χώρεσα ποτέ. </div><div>Σε αυτή τη ζωή (σου) δεν ήμουν ποτέ. </div><div><br /></div><div>Αλλά, δεν μπορώ να κάνω κάτι.</div><div>Εδώ και 6 χρόνια, το βιβλίο (μας) έχει πεταχτεί. </div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-85335566702208695132020-06-20T01:10:00.001+03:002020-06-20T01:10:55.869+03:00Issue no. 202: Η συγγραφέας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVVDb9tJG7RDs4EXV72U9yKEwojEPAqeLX2l-CB1Y9-GAXtIpDOSHozkzmDjmbXX1j-bdFa4eVNJbehhyphenhyphenLDQ_Q2VoJP6f39sa7f2twshOqHNLa4x7Si5o2o0uOqdx2H503X415_QFg5b8/s1600/typewriter-keys-938165.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="810" data-original-width="1280" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVVDb9tJG7RDs4EXV72U9yKEwojEPAqeLX2l-CB1Y9-GAXtIpDOSHozkzmDjmbXX1j-bdFa4eVNJbehhyphenhyphenLDQ_Q2VoJP6f39sa7f2twshOqHNLa4x7Si5o2o0uOqdx2H503X415_QFg5b8/s320/typewriter-keys-938165.jpg" width="320" /></a></div>
Το παρόν blog δημιουργήθηκε σαν μια ανάγκη να εκφράζονται κάποιες σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα. Για καθαρά εγωιστικούς λόγους αρχικά, καθώς η συγγραφέας του ένιωθε πως τη βοηθάει. Σταδιακά, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και ταύτισης πολλών ανθρώπων κάτι που έκανε τη συγγραφέα να χαρεί πολύ.<br />
<br />
Το συγκεκριμένο blog, όμως, είναι αυτοκαταστροφικό. Κάποια κείμενά του δεν εκφράζουν πλέον την συγγραφέα και τα κρύβει σ' ένα μπαούλο που πετάει σε μια θάλασσα μακρινή.<br />
<br />
Κι αυτό γιατί οι ιδέες, οι εμπνεύσεις, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που κίνησαν τα δάχτυλα της συγγραφέως στο πληκτρολόγιο έχουν τελειώσει και δεν έχουν αξία. Αν ήταν πρωταγωνιστές στο λογοτεχνικό της βιβλίο, θα λέγαμε πως οι πρωταγωνιστές αυτοί έχουν "πεθάνει" εδώ και πολλά κεφάλαια.<br />
<br />
Αλλά η ίδια δεν μπορεί & κυρίως δεν θέλει να κάνει κάτι γι' αυτό.<br />
<br />
Τέλος, η συγγραφέας θα γράφει, θα συνεχίσει να γράφει. Για όλους όσοι έστω και λίγο ταυτίστηκαν.<br />
<br />
Φιλικά,<br />
η συγγραφέας. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-20421792311624060062020-03-29T20:50:00.000+03:002020-03-29T20:50:27.482+03:00Issue no. 201: Τσάι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm3epyBfygc1NXstUDtMtPPEpPmZu1NhgFJY22_8jXwQrFWwE9uh-iFfD0bAL6WgQtehRorH6i8CPoLMxDB-rCmOSIjadopstXm9TTPb83i1_z13gXxQKDuc5mlnvrjUqQmstl6nWjwek/s1600/blur-close-up-coffee-cup-cup-405238.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="426" data-original-width="640" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm3epyBfygc1NXstUDtMtPPEpPmZu1NhgFJY22_8jXwQrFWwE9uh-iFfD0bAL6WgQtehRorH6i8CPoLMxDB-rCmOSIjadopstXm9TTPb83i1_z13gXxQKDuc5mlnvrjUqQmstl6nWjwek/s400/blur-close-up-coffee-cup-cup-405238.jpg" width="400" /></a></div>
Ημέρα καραντίνας 17. Ένα από τα θετικά είναι η συνύπαρξη μαζί σου. Επιτέλους.<br />
<br />
Να ξυπνάμε μαζί όποια μέρα εμείς θέλουμε, ότι ώρα εμείς θέλουμε, όπου θέλουμε.<br />
<br />
Να τρώμε πρωινό μαζί, στο μπαλκόνι.<br />
<br />
Εγώ θα διαβάσω το βιβλίο μου κι εσύ θα χαζέψεις τη θέα του σπιτιού. Λίγος κόσμος, ελάχιστοι κυκλοφορούν. "Λες και είμαστε σε πόλεμο".<br />
<br />
Μετά; Μετά πολλά και ωραία. Μαζί και χώρια, αλλά με κοινή βάση πλέον.<br />
<br />
Μου αρέσει που το καλύτερο τσάι το φτιάχνεις εσύ και τον καλύτερο καφέ σου εγώ.<br />
<br />
Δεν ξέρω.<br />
<br />
Ημέρα καραντίνας άγνωστη, αλλά μαζί σου. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-43631270269766487862019-11-11T15:58:00.003+02:002020-08-19T23:37:01.056+03:00Issue no. 200: Απόηχος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr3vmy86BI4S3ttZr1t1sdwjHpvUXqoI3aFfaxWLj5GWP5nJVPXcHFNA4JDiDzob-KR0a8UQ1D0rc-mfSnkBFhqw5QCZR4pX2KeIClqVKc1Edkuo3AsdnHBLfw4brI86NiNMVFbs2C-vI/s1600/tumblr_okrk8gZDjl1v8ungdo1_1280.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr3vmy86BI4S3ttZr1t1sdwjHpvUXqoI3aFfaxWLj5GWP5nJVPXcHFNA4JDiDzob-KR0a8UQ1D0rc-mfSnkBFhqw5QCZR4pX2KeIClqVKc1Edkuo3AsdnHBLfw4brI86NiNMVFbs2C-vI/s400/tumblr_okrk8gZDjl1v8ungdo1_1280.jpg" width="300" /></a>Στην τελική δεν είμαστε οι φωτογραφίες μας στα μύδια.<br />
<br />
Ούτε είμαστε οι ιστορίες που βγαίνουν από τα τηλέφωνά μας.<br />
<br />
Είμαστε η καλημέρα και η καληνύχτα.<br />
<br />
Είμαστε η μέρα και η νύχτα.<br />
<br />
Στην τελική, κάποια πράγματα θα μείνουν ανείπωτα.<br />
Σαν τις παλιές φωτογραφίες στο Instagram που πρέπει να διαγραφούν.<br />
<br />
Στην τελική, ήσουν ότι ήσουν κι ας μην ήσουν αυτό που ήθελα και δεν θα είσαι και ποτέ.<br />
Και είμαι εντάξει με αυτό.<br />
<br />
Από τον Ιούνιο του '17.<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-33563032366443628892019-10-11T12:23:00.000+03:002020-08-19T23:37:01.205+03:00Issue no. 199: Ναι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghGXhjQ3dNTpvesqqi_rJj6FuBqIBc6hvyAhA0s6GqKk8hCgxYJUczTX9N-KjV7Ax1VZBi7MehKiP3cqvbpVbzfEM-Qq7vbR3hyhgkIrbWnurVOIsEWpEuP91ovp3vx7ENJ6vS2kpq4do/s1600/tumblr_m9trjzwbqz1ryfvxlo1_500+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="500" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghGXhjQ3dNTpvesqqi_rJj6FuBqIBc6hvyAhA0s6GqKk8hCgxYJUczTX9N-KjV7Ax1VZBi7MehKiP3cqvbpVbzfEM-Qq7vbR3hyhgkIrbWnurVOIsEWpEuP91ovp3vx7ENJ6vS2kpq4do/s400/tumblr_m9trjzwbqz1ryfvxlo1_500+%25282%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
"Εγώ που προχωράω, θέλω κάτι δίπλα μου.<br />
<br />
Εσύ που δεν προχωράς, δεν ξέρω τι θέλεις.<br />
Και προφανώς, δεν με αφορά.<br />
<br />
<br />
Εγώ που είμαι καλά, είναι επειδή έχω πολλά δίπλα μου ΚΑΙ κυρίως που δεν έχω παλιά δίπλα μου.<br />
<br />
Εσύ, που δεν ξέρω αν είσαι καλά, εγώ δεν είμαι δίπλα σου.<br />
Στα πόσα story μου, θα το καταλάβεις;"<br />
<br />
<i>Φύγε, πια.</i></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-86223454350406458052019-05-21T11:44:00.001+03:002019-05-21T11:44:40.067+03:00Issue no. 198: Μαζί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOh8YZNTSswgT48mGjTsMLNu7_ubg0O2gFgNjZw1dyTAfY4qHAX3gOC_LgO7i2ABlJ92NJBWcds3WmoyGT1vsPGsXJU6BLxMK54HGUlk4fZynzcNvPaCS2x6O7ziCqMHwISESpq1_mYSs/s1600/636019668070354108-finding-dory-k100-1ccs.sel16.cmyk.353.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="840" data-original-width="1600" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOh8YZNTSswgT48mGjTsMLNu7_ubg0O2gFgNjZw1dyTAfY4qHAX3gOC_LgO7i2ABlJ92NJBWcds3WmoyGT1vsPGsXJU6BLxMK54HGUlk4fZynzcNvPaCS2x6O7ziCqMHwISESpq1_mYSs/s400/636019668070354108-finding-dory-k100-1ccs.sel16.cmyk.353.jpg" width="400" /></a><b>Το ήξερες ότι είμαστε μαζί:</b><br />
<br />
60,134,400 δευτερόλεπτα<br />
1,002,240 λεπτά<br />
16,704 ώρες<br />
696 ημέρες<br />
<br />
Τώρα το ξέρεις.<br />
<br />
Ψήνεσαι να τα φτάσουμε στο άπειρο;<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-79981130405371623432019-03-07T11:28:00.001+02:002020-08-19T23:37:01.323+03:00Issue no. 197: Αφάνεια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgIvQhat7tJd0ab2PBVjbUk1S-PHjm_b5nLxCYBl4VwPP5FBfHNBZECT3LstRnUODtLZ8ghESQUmqDonFblJysTpKg57dFCmEXzxQ3UBtVVAVwjnXiB8miqD5pqnrvyDjxVFkLUgc-0eA/s1600/adorable-bench-blurred-background-1767434.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgIvQhat7tJd0ab2PBVjbUk1S-PHjm_b5nLxCYBl4VwPP5FBfHNBZECT3LstRnUODtLZ8ghESQUmqDonFblJysTpKg57dFCmEXzxQ3UBtVVAVwjnXiB8miqD5pqnrvyDjxVFkLUgc-0eA/s400/adorable-bench-blurred-background-1767434.jpg" width="400" /></a></div>
Σκέφτομαι πως κανένας δεν θα με ήθελε για εχθρό του.<br />
<br />
Αν και ποτέ δεν είχα εχθρούς, πέρα από το δημοτικό που τότε τα πράγματα φαινόντουσαν σοβαρά.<br />
<br />
Σκέφτομαι, πως σίγουρα, κανένας, πραγματικά δεν θα με ήθελε απέναντι του.<br />
<br />
Κυρίως γιατί αν με έχεις δίπλα σου, είμαι εκεί, ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Δίπλα σου.<br />
<br />
<br />
Σκέφτομαι, πως σίγουρα, κανένας πραγματικά δεν θα ήθελε να μου είναι αδιάφορος.<br />
<br />
Σε σημείο, η ίδια του η ύπαρξη για εμένα να είναι ίση με το 0.<br />
<br />
Σκέφτομαι, πως σίγουρα, κανένας δεν θα ήθελε να είναι αφανής για εμένα.<br />
<br />
Σε σημείο, που το όνομά του να μη μου θυμίζει κάτι.<br />
<br />
Σαν εκείνες τις γνωριμίες, που μετά από λεπτά χάους αναφωνείς "Α ναι ρε, που την θυμήθηκες, μακριά από εμάς".<br />
<br />
Σκέφτομαι, πως σίγουρα, όσοι είναι μακριά, καλά έκαναν και είναι.<br />
<br />
Σε σημείο, που ο αέρας γύρω μου είναι πιο καθαρός, πιο αγνός και όπως παλιά: χωρίς πουστιά.<br />
<br />
<br />
Σκέφτομαι, πως σίγουρα, όσοι είναι εδώ, καλώς έκαναν και είναι.<br />
<br />
Σε σημείο που τους χαίρομαι που υπάρχουν και κατάφεραν να αποφύγουν την αφάνεια.<br />
<br />
<br />
Σκέφτομαι, πως σίγουρα, κάποιοι άνθρωποι που "πέθαναν", καλώς έκαναν και "πέθαναν".<br />
<br />
Σε σημείο που το παρελθόν του παρελθόντος τους, τα θεωρεί τοξικά.<br />
<br />
<br />
Kudos, στις αγάπες των Social Media, που δεν άντεξαν στις "αντιξοότητες" της καθημερινότητας.<br />
<br />
Αγάπη δεν είναι τα stories με τους "φίλους" των άλλων, ούτε τα stories τα μελό.<br />
<br />
Αγάπη είναι, να κοιμάστε ένα βράδυ χώρια και ο αέρας να λιγοστεύει.<br />
<br />
Αγάπη είναι ο άνθρωπος που ταιριάζει στο εγώ σου.<br />
<br />
Kudos. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-47365088537099366272019-01-01T20:21:00.000+02:002020-08-19T23:37:01.435+03:00Issue no.196: 2019<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0JAAFh0G8EOB0eqk592YAvjZqKsmYVRM4rucTFzbEMGuxyzUbzaThzp9tE6O_v_1gwqqC6kEAenFQR0Iw4yBTY-AIxWu5V_s79hqbtyiP-z9mj3a-cnJfZefNi-rPotulq3XnXbqFKA8/s1600/tumblr_nhh13bDvyu1twc5sfo1_500.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="312" data-original-width="500" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0JAAFh0G8EOB0eqk592YAvjZqKsmYVRM4rucTFzbEMGuxyzUbzaThzp9tE6O_v_1gwqqC6kEAenFQR0Iw4yBTY-AIxWu5V_s79hqbtyiP-z9mj3a-cnJfZefNi-rPotulq3XnXbqFKA8/s320/tumblr_nhh13bDvyu1twc5sfo1_500.png" width="320" /></a>-Όταν δεν έχεις την ανάγκη να γράψεις για τα μαθήματα του 2018 τι σημαίνει;<br />
<br />
-Ότι οι άνθρωποι που σου έδωσαν αυτά τα μαθήματα δεν υπάρχουν πλέον πουθενά.<br />
<br />
-Και τώρα;<br />
<br />
-Αυτό που κάναμε. Εστιάζουμε στους πολύ προσωπικούς.<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-28865678366145828142018-11-05T00:00:00.001+02:002020-08-19T23:37:01.547+03:00Issue no. 195: Τα κορμιά και τα μαχαίρια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoYZdYQJJiIbqxYjZjiLv42z40e09qNOsoBRCa0RpKNefmSC-lBn3rZWl5kjTxtkeje93SPjgDe1j71HG0XKoVULaPwngK-xKQaeipMPxUEIEziK2lWJgDpWhvUaHeUnGW8nEe8pqVWOY/s1600/f838ab672e7426077444983984bdd61d.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="655" data-original-width="655" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoYZdYQJJiIbqxYjZjiLv42z40e09qNOsoBRCa0RpKNefmSC-lBn3rZWl5kjTxtkeje93SPjgDe1j71HG0XKoVULaPwngK-xKQaeipMPxUEIEziK2lWJgDpWhvUaHeUnGW8nEe8pqVWOY/s320/f838ab672e7426077444983984bdd61d.jpg" width="320" /></a></div>
Κάποτε αλλάζουν χέρια.<br />
<br />
Γίνονται δανεικά, στις παλάμες κάποιου άλλου, όχι απαραίτητα καλύτερου.<br />
<br />
Κλάμα, σπαραγμός, νεύρα, "τι;" "απαράδεκτο" "σε μισώ" "θα σε ξεχάσω" "πως μπόρεσες ρε πούστη μου;" "τόσα χρόνια τα πετάς έτσι".<br />
<br />
Κάποτε αλλάζουν ώμους.<br />
<br />
Γίνονται έρμαιο των αλλαγών, πνίγουν την στεναχώρια τους σε ένα πλαστικό.<br />
<br />
Κλάμα, σπαραγμός, νεύρα, "γύρνα πίσω" "ρε γύρνα που σου λέω;"<br />
<br />
Κάποτε αλλάζουν συνήθειες, σε κοιτούν πλέον στα μάτια, δεν κατεβάζουν βλέμματα και μαλακίες.<br />
<br />
Κλάμα, σπαραγμός, νεύρα, "ΞΕ ΚΟ ΛΛΑ"<br />
<br />
Κι εγώ;<br />
<br />
Στο ίδιο έργο θεατής. Εκεί που είσαι ήμουν, κι εδώ που είμαι δεν θα έρθεις.<br />
<br />
Φύγε, πριν το 1 γίνει 3.<br />
<br />
Φύγε, πριν μετανιώνεις για χαμένα χρόνια.<br />
<br />
Τα κορμιά και τα μαχαίρια, κάποτε αλλάζουν χέρια, πάνε σε καλύτερα ή χειρότερα.<br />
<br />
Αλλά η σαπίλα του κορμιού, δεν αλλάζει. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-77330763489039367992018-10-29T21:48:00.000+02:002018-10-29T21:48:11.251+02:00Issue no.194: Η ζωή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDQfQnMKY6dW4Q3t15n-SKirwK53y7ziX69DRw-ZTcVFdWFtsQvRd-zZZWupnq2xy4Vo-NC4qeM5-9DHCm7L8QLhEWvG68FbQMlqNpRv5Jje9vMyl34T9cCDc4FGWp-8VnK4gUhWiyMhI/s1600/tumblr_static_tumblr_static__640.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="299" data-original-width="532" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDQfQnMKY6dW4Q3t15n-SKirwK53y7ziX69DRw-ZTcVFdWFtsQvRd-zZZWupnq2xy4Vo-NC4qeM5-9DHCm7L8QLhEWvG68FbQMlqNpRv5Jje9vMyl34T9cCDc4FGWp-8VnK4gUhWiyMhI/s400/tumblr_static_tumblr_static__640.jpg" width="400" /></a></div>
Η ζωή δεν είναι άλλο ένα Story στο Instagram.<br />
<br />
Μια πεταμένη συνήθεια, με το χαμόγελο να μην αλλάζει.<br />
<br />
Την καμπύλη να μένει σταθερή, όσο κι αν κρατάει το Story.<br />
<br />
Η ζωή δεν είναι άλλο πέρασμα στην αρχική.<br />
<br />
<br />
<br />
Ένα αυτοματοποιημένο Like, μια καρδιά να σχηματίζεται τόσο ασυναίσθητα στα μάτια μας.<br />
<br />
Μας αρέσει όντως αυτό που βλέπουμε;<br />
<br />
Μήπως μας αρέσει περισσότερο αυτό που δεν βλέπουμε; Αυτό που πραγματικά είσαι πίσω από τις κάμερες.<br />
<br />
Όχι, δεν είμαστε σε ταινία του Ταραντίνο. Είμαστε σε ένα καλοστημένο παιχνίδι. Πόσο μελό ακούγομαι ώρες ώρες. Μάλλον, πόσο μελό διαβάζομαι.<br />
<br />
Είναι που είναι Δευτέρα, έχει λίγο κρύο και μου λείπεις.<br />
<br />
Εντάξει δεν είσαι και πολύ μακριά. Όχι ότι μετράω την απόσταση αλλά είσαι περίπου 34 λεπτά μακριά μου.<br />
<br />
Εντάξει, δεν είναι και πολύς ο καιρός που έχω να σε δω.<br />
<br />
Εντάξει, το ξέρω ότι ξυπνήσαμε μαζί σήμερα, πειράζει να μου λείπεις ήδη; :))))))</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-56608846226831316402018-10-10T12:43:00.001+03:002020-08-19T23:37:01.666+03:00Issue no. 193: Εγώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYmJfLNACm-I7Y-zuVZzuy3OutMLQ5sydXOO6AKmOuRVxPtbU0EEHghWimKDjQGUShOefPTa0YGUAJIOxMWN3w6aoznM59wLDVSI2jbnO_drPN6szGU1hGkX1LmBD8HHfAd9M4yH3jAFg/s1600/Cyber-Ego_1_800.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYmJfLNACm-I7Y-zuVZzuy3OutMLQ5sydXOO6AKmOuRVxPtbU0EEHghWimKDjQGUShOefPTa0YGUAJIOxMWN3w6aoznM59wLDVSI2jbnO_drPN6szGU1hGkX1LmBD8HHfAd9M4yH3jAFg/s320/Cyber-Ego_1_800.jpg" width="320" /></a></div>
Το 193 αν το προσθέσεις μας κάνει 13. Η ημερομηνία των γενεθλίων μου.<br />
<br />
Δεν έχει σημασία ποιου μήνα, έχει σημασία ότι είναι η ημερομηνία μου.<br />
<br />
Την αγαπώ, κι ας μη θέλω να έρχεται (πια)<br />
<br />
Οφείλω στον εαυτό μου να είμαι ανοιχτή ως προς τις ανάγκες μου, τα θέλω μου, τα όριά μου.<br />
<br />
Να μη κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου.<br />
<br />
Να μιλάω, να φωνάζω, να μαλώνω.<br />
<br />
Να μιλάω για να σώσω κάτι.<br />
<br />
Να φωνάζω για να εκφραστώ.<br />
<br />
Να μαλώνω για να δεθώ.<br />
<br />
Κουράστηκα από τους ανθρώπους.<br />
<br />
Αυτούς που δεν ξέρουν τα όρια μου (ή που υποστήριζαν ότι τα ξέρουν αλλά μάλλον ποτέ δεν τα έμαθαν)<br />
<br />
Αυτούς που πετάνε την ευτυχία τους στα σκουπίδια και τη μοστράρουν καθαρή καθαρή στα σόσιαλ μύδια.<br />
<br />
Αυτούς που αγάπησαν, αγαπήθηκαν και αγαπούν μόνο για να το δείχνουν.<br />
<br />
Τι; Σας εξέπληξα; Δεν περιμένατε πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;<br />
<br />
Υπάρχουν. Αποδείξεις;<br />
<br />
Κάντε ένα scroll down στα παλιά σας.<br />
<br />
Αυτούς που δεν ξέρουν το εμείς και δεν θα το μάθουν ποτέ.<br />
<br />
Αυτούς που έφυγαν, θα φύγουν και θα φεύγουν.<br />
<br />
Αλλά αγαπώ κι εκείνους που παλεύουν.<br />
<br />
Για μια ζωή μακριά από κάθε είδους καρκίνο.<br />
<br />
Για το άγχος. Να φύγει, μακριά.<br />
<br />
Για το καθημερινό τους χαμόγελο.<br />
<br />
Για εμένα. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-160800668384834852018-09-30T20:02:00.001+03:002018-09-30T20:02:22.487+03:00Issue no. 192: Κρύο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpIWSCIT2hcHuvpxKFSfzITbz3rC53hptyi17jDGuj15YFjP4faK3_8IkPWx42jC8wXoEJHucM-mdpmsp7vWqXk0bNZBCSfhAV4N_dUmtCBEuv2l2EKbZ-DdFTzKGjXC7ukht0S7Wq3eg/s1600/tumblr_o6199stjfC1qho0beo1_500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="430" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpIWSCIT2hcHuvpxKFSfzITbz3rC53hptyi17jDGuj15YFjP4faK3_8IkPWx42jC8wXoEJHucM-mdpmsp7vWqXk0bNZBCSfhAV4N_dUmtCBEuv2l2EKbZ-DdFTzKGjXC7ukht0S7Wq3eg/s320/tumblr_o6199stjfC1qho0beo1_500.jpg" width="229" /></a></div>
Το κρεβάτι κάτω, στο πάτωμα. Πόσο καιρό ήθελα να το κάνουμε αυτό;<br />
<br />
Να γεμίσουμε το σπίτι (μας) με πράγματα που μας αρέσουν.<br />
<br />
Μια καινούρια αφίσα, ένα μικρό έπιπλο, ένα γατί.<br />
<br />
Το κρεβάτι κάτω κι εμείς ψηλά. Πιο ψηλά κι από φίλαθλο που η ομάδα του βάζει γκολ στο 90'.<br />
<br />
Οι αύρες μας να ταξιδεύουν μακριά, στα επόμενα ταξίδια που γράψαμε στον μαυροπίνακα μας.<br />
<br />
Που να πάμε πρώτα για τα γενέθλια σου;<br />
<br />
Ωραίος μήνας ο Δεκέμβρης, όπου και να πάμε θα είναι ωραία, δεν το ξέρεις;<br />
<br />
Είναι ωραίο να χτίζεις μια καθημερινότητα. Ή μάλλον να προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου, να την γεμίζεις.<br />
<br />
Κυρίως με πράγματα που σε γεμίζουν.<br />
<br />
Λοιπόν, θα έρθεις να δούμε σειρά αγκαλιά;<br />
<br />
Έβγαλε κρύο.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-10221799880755274842018-09-25T10:47:00.000+03:002018-09-25T10:47:20.575+03:00Issue no. 191: You' ll always be my muse<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0zWkxn2ioi8Zf45jNIxLgv9SCssek8bxQ6g9pyNrOnM6UQ8mymDwNEUIFuA3WmVbnC44tCFdPH6uwTqhulsqYbXl8YEsVdnQmA8tRHAZ9rlmxA6T3mcTiLSF_7c2ek3m7KWwX-glIbWI/s1600/41518472_405862449944245_1788776852840513536_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1064" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0zWkxn2ioi8Zf45jNIxLgv9SCssek8bxQ6g9pyNrOnM6UQ8mymDwNEUIFuA3WmVbnC44tCFdPH6uwTqhulsqYbXl8YEsVdnQmA8tRHAZ9rlmxA6T3mcTiLSF_7c2ek3m7KWwX-glIbWI/s320/41518472_405862449944245_1788776852840513536_n.jpg" width="320" /></a></div>
Το ξέρατε ότι δεν φεύγουν όλοι;<br />
Δεν κολλάνε στην πρώτη δυσκολία και δεν παίρνουν το πρώτο τρένο για το #μακριάαπόδω χωριό;<br />
<br />
Το ξέρατε ότι δεν είναι όλοι ίδιοι;<br />Ότι μαθαίνουν μαζί σου, εσένα;<br />
<br />
Το ξέρατε ότι ο χειμώνας είναι η εποχή της αγάπης;<br />Πρέπει να αγκαλιάσεις για να ζεσταθείς. Όχι πρακτικά. Να αγκαλιάσεις συμπεριφορές, χαμόγελα, ψυχές.<br />
<br />
Το ξέρατε ότι όλα καλά θα πάνε στο τέλος;<br />Σας μιλάει μια απαισιόδοξη ψυχή που πάντα πίστευε πως το κακό είναι η αρχή του χείριστου, κι όχι η βάση του καλού.<br />
<br />
Το ξέρατε ότι η αγάπη νικάει τα πάντα;<br />
Σας μιλάει μια ψυχή που δεν αγαπούσε εύκολα και τώρα μοιράζει την αγάπη της σε 4 πατούσες και ένα δίποδο. Υπέροχα και τα δύο.<br />
<br />
Το ξέρατε πως η καθημερινότητα μας ορίζεται από το πόσο εύκολα σηκωνόμαστε από το κρεβάτι;<br />
Είναι αυτά τα έξτρα 10 λεπτά που σε αφήνει το ξυπνητήρι, για να τις φιλήσεις και να φύγεις τρέχοντας για το λεωφορείο.<br />
<br />
Κι ας άργησες πάλι, για την αγάπη όλα συγχωρούνται.<br />
<br />
Το ξέρατε ότι οι άνθρωποι που στέκονται σαν βράχοι δίπλα σας θα είναι πάντα οι μούσες σας;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Ahha3Cqe_fk/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/Ahha3Cqe_fk?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-26667175397675517982018-04-18T11:51:00.002+03:002018-04-18T11:51:17.518+03:00Issue no. 190: Όνειρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOR8GPTiFfvKb9Z3zSa1Yt6nIakZJZ4c1-Le-KBCdWDrG6Ab7s4ZyxpVvEHMW5RStJuCZtW8r6-Ge92FhMvX6-vF7mmkVII6275W-JaVMdgo-HP09oGkoPuVKJzfxD85y43feRgwZ3VAQ/s1600/1231163.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="505" data-original-width="900" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOR8GPTiFfvKb9Z3zSa1Yt6nIakZJZ4c1-Le-KBCdWDrG6Ab7s4ZyxpVvEHMW5RStJuCZtW8r6-Ge92FhMvX6-vF7mmkVII6275W-JaVMdgo-HP09oGkoPuVKJzfxD85y43feRgwZ3VAQ/s400/1231163.jpg" width="400" /></a></div>
Αυτά που κυνηγάμε από παιδιά. Να εκπληρώσουμε, συνήθως, επιθυμίες άλλων, που ηθελημένα ή και όχι μας έβαλαν στο κεφάλι.<br />
Να ακολουθήσεις τα όνειρα σου, πιο δύσκολο κι από το να περπατήσεις στο νερό.<br />
<br />
Να ακολουθήσεις τα όνειρα σου, κι ας μην έχεις να φας. Κι ας είσαι σκλάβος για λίγα χρόνια, αρκεί να ακολουθήσεις τα όνειρα σου.<br />
<br />
Δεν σκέφτομαι αυτά όταν ακούω τη λέξη όνειρα.<br />
<br />
Όνειρα, μου έλεγαν, είναι εκείνα τα μηνύματα του υποσυνείδητου, εκείνα τα καμπανάκια που σου χτυπάει.<br />
<br />
Στα όνειρα βλέπεις ανθρώπους που σου λείπουν, ανθρώπους άσχετους, ανθρώπους που κοιμάστε δίπλα δίπλα και δεν θέλεις να χάσεις ούτε λεπτό μαζί τους. Τόσο, που τους βλέπεις και στον ύπνο σου.<br />
<br />
Βλέπεις ανθρώπους πεθαμένους, που σου ξυπνούν αναμνήσεις & σε πάνε πίσω. Αφήνουν μια λησμονιά στο τέλος.<br />
<br />
Βλέπεις, όμως, και ανθρώπους ξεχασμένους. "Πεθαμένους", που έφυγαν για άλλες ζωές. Ανθρώπους που πήραν μαζί τους και ένα βάρος που 'χες κάθε βράδυ.<br />
<br />
Είναι περίεργα τα όνειρα, περίεργο το πόσο μπορεί τελικά το υποσυνείδητό σου να είναι συνειδητοποιημένο, μπορεί να ξέρει τι θέλεις και τι όχι. Μπορεί να σκοτώσει, σιγά σιγά τα παλιά και τους παλιούς!<br />
<b><i><br /></i></b>
<b><i>At the end of the day, i want to dream of you. </i></b><br />
<b><i>Pumpkin</i></b></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-11151090421843941992018-03-26T00:18:00.000+03:002020-08-19T23:37:01.781+03:00Issue no. 189: Χρόνος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0nN9bkXbeHZ9-r2sYOB5DsfbUo9tt7e_9tObFNIwOZdIVNLg9wblF-iO1UM7N50435Sfxr5Tf6wsvTMpml9yoIY5L8UrqOoXzTEnii_S3hylXXWH6ROuDjqWEDgN2W4wM29FHCzF5AIA/s1600/tumblr_ohq6xmipfq1qbx3vno1_500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0nN9bkXbeHZ9-r2sYOB5DsfbUo9tt7e_9tObFNIwOZdIVNLg9wblF-iO1UM7N50435Sfxr5Tf6wsvTMpml9yoIY5L8UrqOoXzTEnii_S3hylXXWH6ROuDjqWEDgN2W4wM29FHCzF5AIA/s320/tumblr_ohq6xmipfq1qbx3vno1_500.jpg" width="320" /></a></div>
Τι είναι ο χρόνος; Ως τι ορίζεται;<br />
<br />
Είναι αναλόγως την πρόταση, μάλλον.<br />
<br />
Για παράδειγμα, πάει ένας χρόνος ακριβώς από τότε που... χμ, ηρέμησα.<br />
<br />
Πάει ένας χρόνος από τότε που σταμάτησα να με πιέζω.<br />
<br />
Πάει ένας χρόνος από τότε που στεναχωρήθηκα για μαλακία τελευταία φορά.<br />
<br />
Πάει ένας χρόνος από τότε που κατάλαβα πόσο σκάρτοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι.<br />
<br />
Πάει ένας χρόνος, ορισμένος, όμως, που είμαι ευτυχισμένη.<br />
<br />
Πάνε 10 μήνες, 10 μήνες που είμαι καθαρή (σχεδόν) από αυτού του είδους τις έγνοιες.<br />
<br />
Πάει ένας χρόνος, αόριστος, για τον έρωτα που σε γεμίζει.<br />
<br />
Πάει ένας χρόνος που κάτι τελείωσε (επιτέλους) και κάτι άλλο ξεκίνησε.<br />
<br />
Πάει ένας χρόνος και είμαι καλά.<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-84236690210894089662018-03-08T23:11:00.000+02:002018-03-08T23:11:02.734+02:00Issue No. 188: Γροθιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG3SaAvBqjJqNvKt803g1O6nPe450EkNBb6j7zD690PvUskyQzDpuyIo0Umwku7VfaXifcvJ4Gu8unAt8TB3fXWCy5Q8P9362-9oH9W8ObupAi8YrkW8bJqR3hVn_Va1LhEbHkMBMRl-k/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="300" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG3SaAvBqjJqNvKt803g1O6nPe450EkNBb6j7zD690PvUskyQzDpuyIo0Umwku7VfaXifcvJ4Gu8unAt8TB3fXWCy5Q8P9362-9oH9W8ObupAi8YrkW8bJqR3hVn_Va1LhEbHkMBMRl-k/s400/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></a>Είναι από τα πράγματα που δεν περιμένεις να συμβούν σε εσένα. Δεν θέλεις να συμβούν σε εσένα, κυρίως σε αυτούς που αγαπάς.<br />
Αλλά συμβαίνουν.<br />
<br />
Ίσως είναι μια υπενθύμιση, να κοιτάμε εμάς, εμάς και αυτούς που μας αγαπούν & αγαπάμε. Αυτή τη λέξη, που όλοι την ευχόμαστε, σε άλλους σε εμάς, σε όλους.<br />
<br />
Είναι από τα πράγματα που σε ξυπνάνε. Σε ταρακουνούν. "Είσαι εδώ;" "Ξύπνα" "Χάνεται" "Πλησιάζει". Ξύπνα.<br />
<br />
Είναι από τα πράγματα που σου μένουν. Στο μυαλό, στον ύπνο στην καθημερινότητα. Αλλά, τα ξεπερνάς, έτσι λένε.<br />
<br />
Με μια γροθιά, τα στηρίγματα σου όλα δίπλα σου, δεν είναι μια απλή καταμέτρηση όσων αξίζουν. Τα βαρέθηκα αυτά, να σκάω για φίλους που δεν με "θέλουν", που λατρεύουν και προσκυνούν την πουστιά. Τα βαρέθηκα, μου φάγανε την ψυχή και δεν τα θέλω.<br />
<br />
Θέλω τα στηρίγματα μου, θέλω τον πιο δυνατό εαυτό μου.<br />
<br />
Θέλω τον πιο αισιόδοξο εαυτό μου, που δεν θα σταματήσει ποτέ να χαμογελάει.<br />
<br />
Τα στηρίγματά μου κι εγώ, απέναντι σε όλα.<br />
<br />
Το' χουμε. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-23732974449286772382017-12-30T23:39:00.001+02:002017-12-30T23:39:18.472+02:00Issue no. 187: 2017<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicWLLazVYTbcVp6Fu8UU8xB43fI2ZxsyD7xjbbfcz3ZLDeZw1OyhOFOH39RZKIo3l8ogKSVih99hqdZDfUdpTtMk618_7M4WyiiKk2U2-yq1y25GY3oRU2qQQJrzUx1w1f5VYJfC30_2o/s1600/132382105535892.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="313" data-original-width="500" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicWLLazVYTbcVp6Fu8UU8xB43fI2ZxsyD7xjbbfcz3ZLDeZw1OyhOFOH39RZKIo3l8ogKSVih99hqdZDfUdpTtMk618_7M4WyiiKk2U2-yq1y25GY3oRU2qQQJrzUx1w1f5VYJfC30_2o/s400/132382105535892.png" width="400" /></a></div>
Πάντα απέφευγα αυτά τα κλισέ κείμενα με τους απολογισμούς της χρονιάς. Δεν μπορείς να αποτυπώσεις, πίστευα, σε ένα χαρτί ή σε ένα κείμενο όλα όσα συνέβησαν μέσα σου και γύρω σου μέσα σε 365 μέρες. Θα ήταν λυτρωτικό να μπορείς να θυμηθείς μόνο όσα θέλεις, αλλά δεν έχουμε γεννηθεί όλοι με επιλεκτική μνήμη.<br />
<br />
Το 2017 είναι μια απλή χρονιά, αν δεν της δώσεις αξία για κάτι παραπάνω. Είναι μια χρονιά σαν όλες τις άλλες, με τις βροχερές της μέρες, τα χιόνια της, τον ήλιο της. Μια χρονιά που για κάποιους είχε απώλειες, μικρές, ασήμαντες, αδιάφορες. Και για άλλους μεγάλες. Από αυτές που σε τραντάζουν δυνατά και όλους όσους σε αγαπούν.<br />
<br />
Μα δεν είναι οι απώλειες αυτές που χαρακτηρίζουν αυτή τη χρονιά. Πολλοί κέρδισαν κάτι, απέκτησαν κάτι, γνώρισαν κάτι, αγάπησαν κάτι, λάτρεψαν κάτι. Κάθε χρόνο, κερδίζουμε, όμως, στιγμές. Δημιουργούμε αναμνήσεις που χαράσσονται στο μυαλό μας και μας βοηθούν να πάμε παρακάτω.<br />
<br />
Όχι όλοι, όμως. Οι επιλογές μας, πολλές φορές, καθορίζουν τη χρονιά μας. Αυτό που έμαθα φέτος είναι πως οι επιλογές των άλλων επηρρεάζουν κάπως και τη δική μας ζωή. Αυτό, όμως, που αφομοίωσα είναι πως άμα βγάλεις αυτούς τους κάποιους από τη ζωή σου, καμιά τους επιλογή δεν έχει σημασία πια. Πολλοί, δεν αξίζουν να σπαταλούν το χρόνο σου και είσαι τυχερή που το κατάλαβες.<br />
<br />
Εξάλλου, λίγο πριν την εκπνοή κάθε χρόνου "μετράμε" τους ανθρώπους που ήταν κοντά μας. Όχι σωματικά, αλλά ψυχολογικά. Τους "κοσκινίζουμε", γιατί έχουμε μάθει πλέον να είμαστε αυστηροί με τους ανθρώπους γύρω μας. Χαμογελάμε, γελάμε, συγκινούμαστε, πικραινόμαστε, απογοητευόμαστε. Ακόμα και αυτή η μικρή ποικιλία στα συναισθήματά μας, είναι σημαντική.<br />
<br />
Δεν ξέρω ποια ανάμνησή μου μπαίνει στις καλύτερες από τη φετινή χρονιά, ούτε ποια απώλεια έχω ξεχάσει πλέον. Ξέρω, πως, την κατάλληλη στιγμή αυτού του χρόνου, ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Κι εσένα μαζί.<br />
<br />
Είναι ωραίο να έχεις μια χρονιά γεμάτη υγεία και ευτυχία, όπως εύχονται οι περισσότεροι, άλλωστε.<br />
Μια χρονιά γεμάτη αγάπη και έρωτα, όμως, είναι η ιδανική.<br />
<br />
Δεν θέλω να ευχηθώ κάτι για το 2018. Η υγεία είναι κάτι δεδομένο, σαν ευχή που κάθε μέρα ψιθυρίζεις. Θέλω, όμως, εσένα, δίπλα μου.<br />
<br />
Και καλύτερο κοπλιμέντο από εμένα, δεν θα ακούσεις ποτέ.<br />
<br />
*"Παραμένεις μια στις χίλιες, η μια που για χίλιες δεν θα άλλαζα", γράφει ο τοίχος στο παλιό μου σχολείο. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-15206268662857946772017-12-21T00:45:00.000+02:002017-12-21T00:45:09.013+02:00Issue no. 186: #her<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEzqY-4QY50PwFBQpCwTgLBHHuvbYT1L_Lrwx1yDejtEJvDUbo_6AgSSF74e2HufqXGb0mcqeX_RiuPMGQpur7FvOy77LZSGzdP-lAOx4RBuDCIvyutPBCT6hMoysM8-TqHnJ6pc-hBEo/s1600/tumblr_static_tumblr_static_bpbhvqqk03k0w40osc4o00oos_640.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="281" data-original-width="500" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEzqY-4QY50PwFBQpCwTgLBHHuvbYT1L_Lrwx1yDejtEJvDUbo_6AgSSF74e2HufqXGb0mcqeX_RiuPMGQpur7FvOy77LZSGzdP-lAOx4RBuDCIvyutPBCT6hMoysM8-TqHnJ6pc-hBEo/s400/tumblr_static_tumblr_static_bpbhvqqk03k0w40osc4o00oos_640.jpg" width="400" /></a></div>
Οι ερωτευμένοι άνθρωποι χωρίζονται από τριών ειδών αποστάσεις.<br />
<br />
Τις καθημερινές, όπου το πρόγραμμα τους δεν τους αφήνει να χαρούν τις στιγμές ευτυχίας που θα ήθελαν, ούτε να περάσουν τον χρόνο που έχουν ανάγκη με το ταίρι τους.<br />
<br />
Τις "σχέσηαπόαπόσταση" αποστάσεις, που γεννήθηκαν για να ταλαιπωρούν τον έρωτα δυο ψυχών που πολλές φορές τυχαίνει να "πρέπει" να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον. Μια απόσταση που θέλει κότσια και αντοχές.<br />
<br />
Και τις περιστασιακές. Αυτές τις πολύ περίεργες αποστάσεις- αστραπή, όπου ο χρόνος μοιάζει να περνάει πιο αργά και από τα τελευταία 2 λεπτά πριν το τελευταίο κουδούνι του σχολείου.<br />
<br />
Είναι, όμως, οι αποστάσεις σημαντικές;<br />
<br />
Οι περισσότεροι άνθρωποι χτίζουν σχέσεις, φιλικές και ερωτικές, που πολλές φορές βασίζονται στην απόσταση. Πόσοι φίλοι μας δεν έφυγαν στην ξενιτιά, για να ειδικευτούν όπως πρέπει και τους αξίζει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου;<br />
<br />
Πόσοι έρωτες δεν έφυγαν πίσω στις πόλεις τους ή στο εξωτερικό για να καταφέρουν να επιβιώσουν;<br />
<br />
Πόσοι έρωτες, όμως, κράτησαν;<br />
<br />
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν την αντέχουν την απόσταση. Ούτε την παροδική ούτε την κανονική.<br />
Έχουν μάθει να ξυπνάνε με μια καλημέρα και ένα χαμόγελο, με δυο μάτια να τους κοιτούν όπως δεν τους έχει κοιτάξει κανείς.<br />
<br />
Έχουν μάθει να χουζουρεύουν αγκαλιά και να γελάνε μέχρι να μην μπορούν να πάρουν ανάσα. Ποιος θέλει να αφήσει αυτή την αγκαλιά;<br />
<br />
Θέλουν να περνούν τις δύσκολες και τις εύκολες στιγμές, όποτε κι αν τύχουν, με την ανασφάλεια να διαγράφεται από το λεξιλόγιό τους.<br />
<br />
Θέλουν να ζουν τον έρωτα με αυτά τα δυο μάτια, με τραγούδια της Bjork στο background.<br />
Κι ας μη τα κατάλαβα ποτέ, εκείνη τα λατρεύει.<br />
<br />
Υ.Γ. Κάνει κρύο, αγαπήστε. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-70519237923301308742017-10-14T23:17:00.001+03:002020-08-19T23:37:01.890+03:00Issue no. 185: Όρια <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrMjmNTrn-xbusfA9RgGILqpme2c70inCBpABedMf6OKqerk3NxqniDjbdfnC7psGh0Ms7a6OmFc_6KeJphkv_Kne4MrmSx_GzT2GU9a8sdXe9U6bhyphenhyphenpl9ws8y1gOAFmYXCHgr998KILo/s1600/tenor.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="378" data-original-width="498" height="302" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrMjmNTrn-xbusfA9RgGILqpme2c70inCBpABedMf6OKqerk3NxqniDjbdfnC7psGh0Ms7a6OmFc_6KeJphkv_Kne4MrmSx_GzT2GU9a8sdXe9U6bhyphenhyphenpl9ws8y1gOAFmYXCHgr998KILo/s400/tenor.gif" width="400" /></a></div>
Για εσένα, που διαβάζεις αυτό το blog και σε εκφράζει, έχω κάτι να πω. Κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι θα ταυτιστούν, κάποιοι θα αδιαφορήσουν. Κάποιοι ελπίζω να καταλάβουν.<br />
<br />
Είναι κακό να ξεπερνάς τα όρια. Να προσεγγίζεις τους ανθρώπους (μου) για να προσεγγίσεις έναν άνθρωπο που θέλεις. Ναι ξέρω, όλοι το κάναμε, αλλά όχι όταν ξέραμε πως δεν υπήρχε ελπίδα πλέον.<br />
<br />
Είναι κακό να προσεγγίζεις ανθρώπους από τη δουλειά του άλλου. Δεν θα ήταν στη ζωή σου αν δεν τους "ήξερες" από αυτόν, οπότε γιατί;<br />
<br />
Είναι κακό να μην μπορείς να δεχτείς ότι ο άλλος προχωράει, χωρίς εσένα. Το να προσεγγίζεις ανθρώπους από το περιβάλλον του για να τον πονέσεις, σε κάνει ότι χειρότερο έχεις υπάρξει στη ζωή κάποιου.<br />
<br />
Είναι κακό να είσαι μαλάκας, κι ακόμα πιο κακό να μη το παραδέχεσαι.<br />
<br />
Σύνελθε. </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-41413043288910349212017-10-14T23:10:00.001+03:002017-10-14T23:10:11.182+03:00Issue no. 184: Βιβλιοθήκη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs062VJDKXxKTN7icYAO5I9TUPDRhyKs933oqSETr0jrj7iQ9WdAsxal_FH58MWixZOkwYEzhlYAqQkGIccWvWPRYcSoVKmUNWHHzE8R94Hkp9jMqdHvv8b7RxWBVy6sedYRl1xKs9wmg/s1600/9dab99e604b366cb47d8ca99b6e53e07.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="789" data-original-width="1094" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs062VJDKXxKTN7icYAO5I9TUPDRhyKs933oqSETr0jrj7iQ9WdAsxal_FH58MWixZOkwYEzhlYAqQkGIccWvWPRYcSoVKmUNWHHzE8R94Hkp9jMqdHvv8b7RxWBVy6sedYRl1xKs9wmg/s400/9dab99e604b366cb47d8ca99b6e53e07.jpg" width="400" /></a></div>
<div dir="ltr">
Σε ένα μικρό μικρό διαμέρισμα. Ποτέ δεν με ένοιαζε να έχω μεγάλο σπίτι. </div>
<div dir="ltr">
Τώρα ίσως να με νοιάζει να είσαι εσύ εκεί.<br /></div>
<div dir="ltr">
Με μια μεγάλη βιβλιοθήκη, γεμάτη με βιβλία και μουσικές συγχορδίες. </div>
<div dir="ltr">
Τώρα ίσως να ήθελα να διαβάσουμε μαζί.<br /></div>
<div dir="ltr">
Με μια μεγάλη τζαμαρία να μην κρύβει τίποτα. Ούτε τα καλά, ούτε και τα άσχημα. </div>
<div dir="ltr">
Τώρα θα ήθελα να σε αγκαλιάσω εκεί μπροστά.<br /></div>
<div dir="ltr">
Και έναν καναπέ, να χουχουλιαζουμε με τις ώρες, να σε χαζεύω και να χαμογελάς. </div>
<div dir="ltr">
Τώρα θα ήθελα να το φιλήσω αυτό το χαμόγελο. <br /></div>
<div dir="ltr">
Και εσένα, εκεί, συνέχεια. Εσύ κάνεις το σπίτι, σπίτι. <br /></div>
<div dir="ltr">
Τώρα θα ήθελα να σε κλέψω, να σε πάω σε κάποια πόλη του εξωτερικού και να σε μάθω. Να κάνουμε τους τουρίστες και να χτίζουμε κάτι, που κανείς άλλος δεν μπορεί να χτίσει μαζί μου. <br /></div>
<div dir="ltr">
Θέλεις; </div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-21056019187034388062017-10-02T00:51:00.001+03:002017-10-02T00:51:32.865+03:00Issue no. 183: Μύχια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6QFbDM_4PbU2wL7U2tILK2vkBULLNpYhLhBgm6NfSHKsol4Gz_9g1dW3-BPx4Ic0Ivb6Us5JXbhuigQ8An9MMJ_csp0xfE4oyvE_oqfvd68LRTFApa4z1zKnTwcOXR6P85Yls7Z07Cpc/s1600/21691346_1459534030806421_173826008_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="870" data-original-width="720" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6QFbDM_4PbU2wL7U2tILK2vkBULLNpYhLhBgm6NfSHKsol4Gz_9g1dW3-BPx4Ic0Ivb6Us5JXbhuigQ8An9MMJ_csp0xfE4oyvE_oqfvd68LRTFApa4z1zKnTwcOXR6P85Yls7Z07Cpc/s400/21691346_1459534030806421_173826008_n.jpg" width="330" /></a></div>
Άνθρωποι που δεν φοβούνται τη μαυρίλα σου, ούτε σιχαίνονται το χρώμα σου.<br />
<br />
Αποδέχονται.<br />
<br />
Άνθρωποι που <strike>αντικατέστησαν </strike> κέρδισαν μια θέση στα μύχια.<br />
<br />
Βαθιά, βαθιά, βαθιά, εκεί που δεν κατάφερε ποτέ κανείς να μπει.<br />
<br />
Άνθρωποι που σε χαϊδεύουν, "πνιγμένοι" από ένα συναίσθημα που δεν έχουν νιώσει με κανέναν άλλον.<br />
<br />
Σε πιστεύω. Ούτε εγώ το ένιωσα.<br />
<br />
Άνθρωποι που σε χαζεύουν, "τρομαγμένοι" από αυτά που βλέπουν σε τόσο λίγο καιρό. "Δεν ανοίγεσαι εύκολα, ε; "<br />
<br />
Όχι, μόνο σε εσένα θέλω.<br />
<br />
Άνθρωποι που σε νοιάζονται, διαγράφοντας τα black out των τελευταίων μηνών. "Ένιωθες"<br />
<br />
Ένιωθα, μα δε νιώθω πια, τελείωσε.<br />
<br />
Άνθρωποι της κουλτούρας, με ένα μυαλό να διεγείρεται από το καθετί όμορφο και έξυπνο. Ένα βιβλίο ψαγμένο, μια νότα στο πιάνο σωστή, μια σκηνή παιγμένη μόνο για μένα.<br />
<br />
Άνθρωποι που βλέπεις μαζί σου, σε ένα μεγάλο σπίτι γεμάτο βιβλία και αρκουδάκια. "Το λατρεύω αυτό σε εσένα"<br />
<br />
Κι εγώ, εσένα.<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6775359843180847608.post-69140675014785366022017-08-28T16:37:00.001+03:002017-08-28T16:37:45.157+03:00Issue no. 182: Βόλτα <p dir="ltr">Μια βόλτα στα πιο σκοτεινά σου μέρη. Εσωτερικά και εξωτερικά. </p>
<p dir="ltr">Στις βαθύτερες σκέψεις σου, τις μικρές και τις μεγάλες. </p>
<p dir="ltr">Στο κορμί σου, χωρίς σταματημό. </p>
<p dir="ltr">Μια βόλτα, με δύο παγωτά στο χέρι. Να μου χαϊδεύεις τα δάχτυλα και να με κοιτάς. Και να χαμογελάς. </p>
<p dir="ltr">Θερινό σινεμά, με παιδικές ταινίες, να χάνεσαι στην αγκαλιά μου. </p>
<p dir="ltr">Να με κοιτάς γλυκά, όταν κοιτάω αλλού. Να χαμογελάς, όταν νιώθεις το βλέμμα μου να σε ξεντύνει. </p>
<p dir="ltr">Μια βόλτα, στα πιο ήσυχα και παράξενα μέρη. Να κοιτάς τον ουρανό ενώ μου κρατάς το χέρι. </p>
<p dir="ltr">Ένα ταξίδι, χωρίς προορισμό. Μόνο με εσένα, τα τσιγάρα σου και τη φωτογραφική μου. </p>
<p dir="ltr">Πάμε βόλτα; </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9jvM_i6LuY8X8_XDJ_0aTpJrBOZkCPmBvpTA7Bm7w54kdGF1ck6ARU9kqUOKF7MWqrIHbgsjv5Zc8Hw7nHqTzSG1NsWjjsUTRSxZkS04NynsWsH8ubVX5Qor1B4Yic4mXKDEuM7INpy8/s1600/FB_IMG_1503779489115.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> <img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9jvM_i6LuY8X8_XDJ_0aTpJrBOZkCPmBvpTA7Bm7w54kdGF1ck6ARU9kqUOKF7MWqrIHbgsjv5Zc8Hw7nHqTzSG1NsWjjsUTRSxZkS04NynsWsH8ubVX5Qor1B4Yic4mXKDEuM7INpy8/s640/FB_IMG_1503779489115.jpg"> </a> </div>Unknownnoreply@blogger.com0